Latarnik- Camilla Läckberg

  

   Czytam Camillę Läckberg. W jej książkach jest coś, co mi się podoba, chociaż zawsze znajdowałam powody do czepiania się. Te nieporadności językowe i dialogi, zakończenia z grubej rury... Trochę tez irytowała mnie para głównych bohaterów. Ale zawsze uważałam, że ma całkiem fajne intrygi. Podoba mi się też miasteczko Fjällbaka i tło społeczno -obyczajowe.

   Wygląda na to, że z książki na książkę pisanie idzie jej  coraz lepiej. Przy przedostaniej, Syrence, poczułam, że prawie ją lubię ;) Czytając miałam takie poczucie, jakbym siedziała z ciepłej kuchni i jadła gorące cynamonowe drożdżówki, podczas gdy na dworze jest zimno i ponuro. Co czasem jest bardzo błogie i potrzebne, mimo że na dłuższą metę nie wystarczy ;)

   Latarnik zaskoczył mnie trochę. Może ta książka jest po prostu lepiej napisana, bo w zasadzie nie widzę tych rzeczy, które mnie u niej drażniły. A może już skapitulowałam i przestałam dostrzegać niedoróbki. Mniejsza o to, naprawdę, podobało mi się! Momentami miałam skojarzenia  z Nocną zamiecią Theorina.

    Po dramatycznym zakończeniu poprzedniego tomu na wstępie mamy jego niewesołe skutki. Bohaterowie zmagają się rodzinnym nieszczęściem. Mamy też wątek kobiety, która w dramatycznych okolicznościach uciekła z synkiem do Fjälbakki, a własciwie do leżacej niepodal Gråskär- zwanej Wyspą Duchów. Niebawem pojawia się też trup, miłego i na wskroś porządnego chłopaka. Próby nalezienia motywu kończą się niepowodzeniem. Miedzy rozdziały wpleciona jest też XIX wieczna historia młodej kobiety, żony latarnika na Gråskär. Mamy też dwa inne wątki w tle, oczywiście wszystkie znajdą powiązanie na końcu. I mężczyzn, którzy nienawidzą kobiet. Rozwiązanie zagadki jest natomiast tak makabryczne, że nie mogę się uwolnić od myślenia o tym. I niestandardowo, zakończenie jest normalne, tzn nie w żadnym ekstremalnym momencie. Akcja zamknięta.

   Czyta się to bardzo dobrze. Myślę, że książki Läckberg sa po prostu ciepłe i to równoważy im ewentualne niedostatki. Ponieważ autorka puściła oko do czytelnika i delikatnie zażartowała ze swojego partnera, postanowiłam dowiedzieć się nieco więcej niż było w przypisie.

  Google powiedziało, że autorka ma 3 dzieci, z czego 2 z byłym mężem, z którym zresztą serdecznie się przyjaźni. Ojcem trzeciego i jej obecnym partnerem jest Martin Melin, policjant który przy okazji wygrał pierwszą szwedzką wersję reality show Robinsonowie :) Dodatkowo chętnie poszedł on na urlop tacierzyński, i zaczał prowadzić bloga o ojcostwie, co zaowocowało wydaniem książki. Zerknełam do tego bloga. Jest, co prawda, po szwedzku, ale tłumacz google pomógł. Zauwazyłam, że po moim liźnięciu języka norweskiego rozumiem pojedyncze słowa a nawet niektóre proste zdania szwedzkie:) Jestem zachwycona tym facetem. Z przyczyn osobistych zawsze punktują u mnie ojcowie, który lubi być ojcami i przy okazji pozostają przy tym mężczyznami. Nie znam tego z własnego doświadczenia. Podobnie jak moja 10 letnia córka, więc wychowują ją sama (ale nie narzekamy!) Ciekawie poczytać o skandynawskim modelu wychowania, który zawsze mi sie podobał. Będę go systematycznie podglądać :)

    To wszystko sprawiło, że nabrałam dużej sympatii do autorki. Podoba mi się jej rodzina. I zdjęcia z ich sympatycznego, niezbyt posprzątanego mieszkania. I sypialnia, od góry do dołu wytapetowana książkami. Myślę, że książkowa Erika i Patrik to w bardzo dużym stopniu alter ego autorki i jej męża. Czuję, że od razu bardziej lubię jej książki i słowo daję, nie będę się już czepiać ;)