Kot, który był.

Wczoraj musiałam pożegnać mojego kota Cynamona. Był ze mną prawie 15 lat i był najlepszym kotem na świecie.

Ponad pół roku temu wyczułam na jego grzbiecie małego guza.

Guz rósł w zastraszającym tempie. Okazał się nieoperacyjny.

Mimo to, kot był w znakomitej formie.

Weterynarz powiedział, że po kotach do ostatniej chwili nic nie widać.

A jak będzie widać, że cierpią, to znaczy że to koniec.

Wiedziałam, że ten moment wkrótce nadejdzie, zwłaszcza że guz był już wielkości dłoni. Starałam się przygotować na to siebie i moją córkę.

Ale nigdy nie jest się na to tak naprawdę gotowym.

W poniedziałek po południu nagle okazało się, że nie może wstać. Miał błędny wzrok, rozjeżdżały mu się łapki. Ciężko dyszał.

Mimo to walczył, do ostatniej chwili. Widziałam, że jest zszokowany swoją niemocą. W lepszych momentach starał się żyć jak dawniej. Próbował wskakiwać na łózko, złowić ćmę.

Przez 3 doby właściwie nie spałam i próbowałam podjąć tą decyzję. Kiedy umówiłam się z weterynarzem, ulżyło mi. Wczoraj byłam przy nim do ostatniej chwili. Był w bardzo dobrej formie, wiem, że często się tak "polepsza" na koniec. Bałam się, że dostanę histerii, że nie sprostam. Ale jak tylko weszłam do gabinetu odczułam spokój. Wszystko odbyło się w kameralnej atmosferze, czułam, że dzieje się tak, jak powinno. Dziwne, ale wspomnienie tego ostatniego momentu teraz mnie uspokaja.

Chociaż mam w sobie jeszcze oceany łez, do wypłakania.

                                              Cynamonek